พักนี้ฟังพอดแคสต์บ่อย เลยจะมาเขียนแนะนำ

ซึ่งทั้งหมดนี้เป็นพอดแคสต์ฝรั่ง ไม่ใช่ว่ามีอคติอะไรกับพอดแคสต์ไทยนะ จริง ๆ คือมีเซฟไว้บ้างแล้วแหละแต่ยังไม่ได้ลองฟัง แค่ที่มีอยู่ก็ตามฟังไม่ทันแล้ววว

“It gets easier. Every day it gets a little easier. But you got to do it every day — that’s the hard part. But it does get easier.” ลิงบาบูนตัวหนึ่งพูดกับ Bojack Horseman ในซีรีส์ชื่อเดียวกัน คำแนะนำข้างต้นนั้นอยู่ในบริบทของการวิ่งออกกำลังกาย และการใช้ชีวิต

ซึ่ง ไม่เห็นจะจริงเลยวะ

1.

ทำไมลิสต์ของหนังที่อยากดูแต่ไม่ได้ดูซักทีมันถึงยาวขึ้นเรื่อย ๆ

ทำไมเราถึงมานั่งเล่น Civ V ทั้ง ๆ ที่เล็ง GRIS กับ Obra Dinn ไว้หลายเดือนแล้ว ทำไมเราถึงดู 30 Rock ต้นจนจบเจ็ดซีซั่นแต่ปล่อย Maniac คาไว้ที่ episode 1 และทำไมเรารอจน Isle of Dogs เข้าโรง จนออกโรงไปนานแล้วก็ยังไม่ได้ดู แต่ตอนอยู่บนเครื่องบินเรากลับเลื่อนผ่าน Isle of Dogs ไปดู Ocean’s 8 แทน

ผ่านไปทุกปีก็กึ่งบ่นกึ่งตั้งข้อสังเกตทุกปีว่า ปีที่ผ่านมานั้น อะไรหลาย ๆ อย่างมันก็เปลี่ยนไปซะหมด มองกลับไปปีที่แล้วก็เหมือนงูหันกลับไปมองเปลือกของตัวเองหลังลอกคราบ ผ่านวันที่ 31 ธันวาก็พูดได้เต็มปาก

“ฉันเป็นคนใหม่”

เพราะความไม่แน่นอนของชีวิตมันเก็บเอาคราบเก่า ตัวเราในปีเก่าไว้

แต่ปีนี้ไม่ใช่อย่างงั้น

ช่วงเดือนสองเดือนที่ผ่านมานี้เราไล่ดูซีรีส์ที่ดอง ๆ ไว้เพราะจะยกเลิก Netflix แล้ว (เดี๋ยวอีกสามเดือน Jessica Jones season 2 ออกค่อยกลับมาซบไหล่ Netflix อีกรอบ)

ส่วนใหญ่ (ไม่ทั้งหมด) ก็เป็น Netflix Originals ทั้งนั้น เลยมาเขียนสรุปรวบท้ายปีตามนี้ เย่

“Oh, that Post-It note? I actually forgot about that. It was from, maybe last December? Maybe. Oh, yeah, I remember getting back from dinner with Alex and Chris. A pretty fancy one, actually — the one on 43rd & 9th. I remember that we talked about our New Year plans and that I was just plain annoyed by all the bragging from both of them. They’re always sort of pretentious, but that day, man, they put extra effort into it. ‘Oh we’re going to Madrid! You know, Jules—’. When I hear those words coming from them: ‘You know, Jules,’ I’ve learned to tune them off for a little while. For my own sanity.

เมื่อประมาณสองปีที่แล้วเราบ่นว่าตัวเองเป็นคนชอบแบ่งหมวดหมู่คอนเทนต์แบบนี้ต้องลงที่นี่ รูปวาดต้องลงบล็อกนี้ ถ้าเขียนเกี่ยวกับหนังก็ต้องแบ่งอีก เขียนคร่าว ๆ อินเนอร์ ๆ ก็ลงไว้ที่นี่ ถ้าเขียนจริงจังหน่อยก็จะเอาไปลง minimore ไรงี้

เราจบโพสนั้นด้วยคำสรุปที่ว่า ถ้านึกอะไรได้เราก็จะเอามาลงที่นี่แหละ มารวมไว้ที่เดียวกัน ไม่ต้องแบ่งอะไรมาก ช่างมัน

อือ เปลี่ยนใจละ

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เมื่อปี 2016 นู้น เราตั้งปณิธานไว้ว่าจะดูหนังให้ได้ซักร้อยเรื่อง

แล้วนึกยังไงไม่รู้ อยู่ดี ๆ ก็อยากเขียนถึงหนังเหล่านั้น กึ่งเป็นบันทึกช่วยจำว่าเคยดูหนังเรื่องไหนไปบ้าง กึ่งแชร์ความคิดเห็นของเราให้โลกได้รับรู้ จึงเป็นที่มาของโปรเจคร้อยหนัง

สรุปคือ ดีใจที่ดู และดีใจที่เขียน

เราได้อะไรจากร้อยหนังเยอะกว่าที่คิดไว้ เดี๋ยวจะเล่าให้ไม่อ่าน

(เออ พอเอารูปมาเรียงกันอย่างงี้มันดูนิดเดียวเองเนาะ)

หกเดือนผ่านไป ไวเหมือนสลอธขี่ม้า

รู้สึกว่าคิดถูก ที่เมื่อตอนต้นปีโพล่งขึ้นมากับตัวเองว่า ปีนี้เราจะดูหนังซักร้อยเรื่อง

My dearest stranger,

I know that now may not be a good time to hear this, and I know that there very well may not exist a moment when you, my dearest stranger, would be willing to receive this information. Nevertheless, please understand that I, being of questionably sound mind and body, absolutely must tell you the following.