อากาศลอยฟูฟ่อง

คล้ายสายไหมล่องหน

เปี่ยมด้วยชีวิตชีวา ร่าเริงกลางความอุบอิบอบอ้าว

อากาศเคลื่อนเร็วขึ้น

แปรตัวเองเป็นสายลม

ลม อากาศที่ขยับ

ยิ่งขยับเร็ว ลมยิ่งแรง

บางทีที่ลมแรง

อาจเพราะอากาศไม่อยากอยู่ที่เดิม?

23/05/2012

โลก

เม็ดน้ำกลมเล็กร่วงจากฟ้าไม่หยุดหย่อน

วิ่งลงเร็วจนทรงกลมกลายเป็นสาย

กระนั้นก็บรรจงวางตัวเองบนพื้นผิวได้อย่างนุ่มนวล

กลายสภาพเป็นหยดรี

หมอกเริ่มก่อตัวหนา หารเอาวิสัยออกไปเกินพอดี

กลางคืนค่อยคืบคลาน

บางอย่างหายไป

และแล้วน้ำที่คาอยู่บนผิวก็หยดย้อยลงตามใบหน้า

ร่วงลงสู่ดิน ที่ซึ่งมีน้ำรออยู่แอ่งหนึ่ง

หยดลงพลางก่อคลื่นกลม แล้วสลายเป็นเนื้อเดียว

จนดูไม่ออกว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา

16/05/2012

โลก

พลันเมฆคลุม

วางเงาไว้บนทุกสรรพสิ่ง

ขับไล่แสงแห่งวันหายในบัดดล

มืด ทั้งที่พระอาทิตย์ยังลอยเด่นดวง

มืด ทั้งที่เวลายังไม่ย่างเย็น

มืด ทั้งที่ฟ้ายังคงสีคราม

มืด แต่ไม่มัว

เมฆเหล่านั้นอาจพยายามบอก

มืด แต่ยังเห็นทุกอย่างชัดเจน

13/05/2012

โลก

เมฆลอยต่ำสีดำเทาแทบเสมอพื้นโลก

ดั่งสวรรค์อยากลองเป็นแผ่นดินซักวัน

บอกประกาศเสียงครืนครืนก้องสนั่นสะท้อน

ฉับพลันเกิดประกายวาววับ เสกแสงชั่ววูบ

ทั้งแสงทั้งเสียงเกิดดับสลับกัน

ทว่าชั่วคราวก็สลาย

ฝนไม่ตก

สัญญาณเหล่านั้นบ่งบอก ทว่าไม่มีอะไรเกิด

เมฆคงกังวลมากไป

ท้องฟ้าอาจครึ้มไปเอง

11/05/2012

โลก

“ภาพหนึ่งภาพแทนคำนับพัน”

ใครไม่รู้กล่าว

หลายคนไม่เห็นด้วย (ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนที่ต้องเขียนบรรยายภาพ แต่เขียนยังไงก็ไม่เกินร้อยซักที)

ผมก็ไม่เห็นด้วย — บางที

เมฆเดินทางผ่านฟากฟ้า

บางคราบาง บางคราหนา

คราบางพาแสงแดดเล็ดลอด

จุดโลกให้สว่างไสวกว่าแสงใดใด

คราหนาปิดกั้น

ปกคลุมทั้งโลกให้ดำมิด

เช่นนี้ทั้งวัน

เดี๋ยวบาง เดี๋ยวหนา เดี๋ยวสว่าง เดี๋ยวมืด

ราวกับท้องฟ้าสับสน ไม่แน่ใจ

กลางวันหรือกลางคืน

06/05/2012

โลก

ตอนเย็น

พระอาทิตย์ค่อยคล้อยลงเคล้าเมฆหนา ใกล้เส้นขอบฟ้าแผ่รัศมีสีส้มสด

สรรพสิ่งพลันถูกบันดาลเงายาวลิบ

ท่ามกลางเสียงสบถ ก่นด่าจากผู้คน

บ้างเอามือป้องแล้วเดินอย่างรีบร้อน บ้างเอาคิ้วสองข้างขมวดพันกัน

ตีสีหน้าคล้ายโกรธอะไรใครมา

เขาเหล่านั้นอาจจะโกรธพระอาทิตย์

แต่บางที ที่พระอาทิตย์คล้อยลงมาสบตาคนอาจไร้เจตนาร้าย

บางทีแดดอาจอยากคุย

30/04/2012

โลก

Imagine you’re walking in the street. It’s the middle of the night, dark and quiet. Out of nowhere comes a thief. By instinct you step back, trying to run, but it’s a dead end.

The thief gets closer and closer, and when you’re a step apart, he shouted,

“Give me your wallet and phone,

or else I’ll judge you.”

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

ยังมีอาณาจักรอยู่แห่งหนึ่ง ชื่อเสียงเรียงนามเป็นที่รู้จักไปทั่ว

ผู้คนเดินทางมาจากทั่วสารทิศ

เพื่อมาฟังเจ้าหญิงร้องเพลง

ทุกคนคือศิลปิน

ทุกอย่างคือศิลปิน

รวมทั้งฟ้า

ทุกวันฟ้าปั้นเมฆตามอารมณ์

บางวันหมองหม่น เมฆฝนลอยต่ำเต็มไปหมด

บางวันสดใส เมฆมีริ้วสีทองปาดกระจายไปทั่ว

วันนี้เมฆเป็นก้อนยักษ์ วางทิ้งไว้บนโลก

บางทีวันนี้ฟ้าอาจไม่อยากปั้นเมฆ

แต่ไม่อยากก็เป็นอารมณ์ได้เหมือนกัน

17/04/2012

โลก