ไปอ่านเจอ (ที่ไหนก็จำไม่ได้ ขออภัย) ว่าคนเยอรมันหลายต่อหลายคนไม่ชอบพูดพร่ำทำเพลง โดยเฉพาะเวลาจะคุยเรื่องงานหรือเรื่องที่เป็นทางการอื่น ๆ

คือมาถึงก็เข้าเรื่องเลย ไม่ต้องสมอลทอลค์

ยกตัวอย่างเช่น สถานการณ์กอไก่:

ลูกค้าชาวเยอรมัน: เดินเข้าร้านกาแฟ

แม่ค้า: สวัสดี

ลูกค้า: สวัสดี ยิ้มให้

แม่ค้า: เป็นไงมั่ง สบายด—

ลูกค้า: ลาเต้ดับเบิ้ลช็อตเพิ่มวิปครีมแก้วนึง

และสถานการณ์ขอไข่:

ลูกค้าชาวอังกฤษ: เดินเข้าร้านกาแฟ

แม่ค้า: สวัสดี

ลูกค้า: สวัสดี ยิ้มให้

แม่ค้า: เป็นไงมั่ง สบายดีไหม

ลูกค้า: เกิดมาไม่เคยสบายดีเท่านี้มาก่อน คุณล่ะเป็นไง วันนี้อากาศดีนะ

แม่ค้า: เยี่ยมเลย คือฉันอดไม่ได้ที่จะเห็นกระเป๋าเดินทางของคุณน่ะ จะไปสถานีรถไฟหรือ

20 ชั่วโมงผ่านไป

ลูกค้า: คาปูชิโนแก้วนึง

เป็นต้น

*หมายเหตุ: สถานการณ์ข้างต้นอาจจะหรืออาจจะไม่ได้เขียนเกินจริง

พอเห็นดังนี้ก็ลองไปถามคนเยอรมัน หรือคนที่เรียนอยู่/เคยเรียนอยู่เยอรมัน — ซึ่งเอาจริง ๆ ก็รู้จักอยู่ไม่กี่คน ก็ได้คำตอบประมาณว่า “เออ จริงแฮะ”

ซึ่ง ในความเห็นเรา เราว่าการมาถึงก็เข้าเรื่องเลยเนี่ย ดีนะ ไม่ต้องเสียเวลามาถามสารทุกข์สุกดิบดินฟ้าอากาศญาติมิตร

แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่เห็นด้วยกับประโยคข้างต้น แล้วเราต้องง้อเขา เราก็จำต้องสมอลทอลค์ไปด้วย

ปัญหาคือเราสมอลทอลค์ไม่เป็น

ก็จะอึดอัดเวลาต้องคุยงานต่าง ๆ ต้องทบทวนว่า เออ คนนี้เพิ่งไปเที่ยวกลับมา ก็ถามซะว่าไปฮ่องกงมาเป็นไงมั่ง คนนู้นเห็นอัพสเตตัสว่าได้ใบขับขี่แล้ว ก็ทักซักนิดแซวซักหน่อย

ฯลฯ

เป็นสกิลที่ใจหนึ่งก็อยากมี อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากมีเพราะไม่อยากเจอคนแบบนั้น

…เอ้อ พูดพร่ำทำเพลงมาเยอะแล้ว เข้าเรื่องเลยละกัน