กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมีเด็กชายช่างสงสัย เด็กชายชอบแหงนมองฟ้า “ข้างบนนั้นจะร้อนหรือหนาวนะ” เด็กชายสงสัย “จะหวานแค่ไหน จะกว้างหรือไม่ ใสหรือขุ่น หรือนิ่ม หรือกลม” ท้องฟ้าเป็นเพียงสิ่งของต้องสงสัยของเด็กชาย ที่ได้แต่ตั้งคำถาม

จนวันหนึ่ง ในทุ่งหญ้ากว้าง เด็กชายสะดุดตากับต้นไม้ต้นหนึ่ง ในสายตาของเด็กน้อย ต้นไม้นั้นสูงจรดฟ้าเลยทีเดียว “เธออยากรู้ใช่ไหมล่ะ ว่าแผ่นฟ้านั้นเป็นยังไง” เด็กชายคล้ายหูฝาด

ต้นไม้พูดได้!

“คุณต้นไม้ คุณต้นไม้รู้หรือเปล่าว่าแผ่นฟ้าเป็นยังไง ข้างบนนั้นน่ะร้อนหรือเย็น แล้วคุณต้นไม้เคยลองชิมมันไหม ลองดมมันหรือยัง” เด็กชายถามไม่หยุด ต้นไม้สูงขนาดนั้นต้องคุ้นชินกับแผ่นฟ้าแน่ “ฉันก็ไม่เคยไปข้างบนนั้นหรอก” ต้นไม้บอก ความผิดหวังบังเกิดขึ้นในแววตาเด็กชายทันที “แต่ฉันพาเธอขึ้นไปได้นะ” เด็กชายกลับมาตื่นเต้นอีกครั้ง “ปืนฉันสิ” ต้นไม้เสนอ เด็กชายรีบปีนขึ้นไปทันที เมื่อเด็กชายปีนไปถึงยอด เขาเอื้อมมือขึ้นไปแตะแผ่นฟ้าด้วยความตื่นเต้น

“…” เอื้อมไม่ถึง “คุณต้นไม้…” เด็กชายพูดขึ้น ราวกับอ่านใจได้ ต้นไม้พลันโตสูงขึ้น เด็กชายปีนตามไป สูงขึ้น สูงขึ้น ทุกครั้งที่เด็กชายเอื้อมมือออกไป แผ่นฟ้าก็แลดูไกลเหลือเกิน แต่ต้นไม้และเด็กชายก็ไม่ยอมแพ้ ต้นไม้โตสูงขึ้น เด็กชายก็ปีนตาม สูงขึ้น สูงขึ้น เวลาผ่านไป ต้นไม้ก็ยังโตขึ้น เด็กชายก็ยังปีน เวลาผ่านไป ผ่านไป จนผ่านไปแปดเดือน แผ่นฟ้าก็ดูไม่ใกล้ขึ้นเลย เด็กชายไม่ยอมแพ้ ยังคงปีนด้วยความมุ่งมั่น “…” เด็กชายก้าวขาพลาด เขาร่วงจากต้นไม้

ลงมาสู่พื้นดิน เด็กชายร้องลั่น

“เจ็บบบ” เด็กชายสะอึกสะอื้น พลางแหงนมองฟ้าอีกครั้ง “ไม่เอาแล้ว” สาบานกับตัวเอง จะไม่ขึ้นไปอีกแล้ว

และเวลาก็ผ่านไป ผ่านไป จนผ่านไปหนึ่งปีกับสี่เดือน

หายเจ็บแล้ว เด็กชายแหงนมองฟ้า “ข้างบนนั้นจะร้อนหรือหนาวนะ” เด็กชายสงสัย