“…แล้วทุกคนก็เงียบ แล้วเราก็แบบ เฮ้ยย ทำงี้ได้ไง…”

เสียงเจื้อยแจ้วลอยมาตามอากาศ

เป็นเสียงของเธอ บุคคลที่สอง

ที่บ่นกับผม บุคคลที่หนึ่ง

เกี่ยวกับเขา บุคคลที่สาม

จับใจความได้เป็นเรื่องราว

เรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดออกมาในรูปแบบของการบ่น

ผมชอบเวลามีคนมาบ่นให้ผมฟัง

มันเหมือนกับว่าเขา คนที่มาบ่น เห็นว่าผมมีตัวตน

เห็นว่าผมเป็นคนที่จะรับฟังเรื่องราวของเขาได้

ในขณะเดียวกัน ผมก็ดูไร้ตัวตน

ลดตัวเป็นเพียงผู้ที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์

ลองนึกภาพดูนะ

ตัวตนที่ไร้ตัวตน

พอนึกแล้วก็อยากจะฟังคนบ่นอีกเยอะๆ เลย

:)