กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว

ยังมีอาณาจักรอยู่แห่งหนึ่ง ชื่อเสียงเรียงนามเป็นที่รู้จักไปทั่ว

ผู้คนเดินทางมาจากทั่วสารทิศ

เพื่อมาฟังเจ้าหญิงร้องเพลง

เป็นบทขับขาน กังวานดั่งระฆังแก้ว

ไพเราะดั่งเสียงนกนางแรกฤดู

ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าหญิงเริ่มร้องเพลงตั้งแต่เมื่อใด

ไม่มีใครรู้ว่าเจ้าหญิงจะร้องเพลงไปอีกนานเท่าใด

ทุกคนตั้งใจฟังเจ้าหญิง

ตลอดเวลาเธอพริ้มตา

รอยยิ้มน้อยๆ เจือมากับเสียง

ทว่าหากฟังเสียงดีๆ แล้ว

นอกจากเสียงร้องของเจ้าหญิง

ยังมีเสียงคุยกันในหมู้ผู้ชม

“เจ้าหญิงร้องเพลงเพราะนะ เสียดายหน้าตาไม่สวย”

“เจ้าหญิงแต่งตัวไม่ดีเลย”

“เมืองนี้ช่างเล็กและสกปรก”

เจ้าหญิงไม่ฟัง

เจ้าหญิงไม่เคยฟัง

เพราะเจ้าหญิงผู้ขับขานเสียงเพลงที่ไม่มีวันเลิกรา

แท้จริงคือเจ้าหญิงที่ไม่อยากฟังเสียงใคร